Verven, beton mengen, schuren, zeven; we draaien onze hand er niet meer voor om.
Iedereen zit inmiddels goed in zijn rol. We vrezen voor de managementfuncties, want we
vinden het misschien wel iets te leuk!?
Carolien heeft het achterlaten van een footprint op deze aarde wel erg letterlijk opgevat. Toen de betonvloer bijna was opgedroogd dacht Carolien dat het wel leuk zou zijn om haar voetzool te vereeuwigen. Ze stapte per ongeluk op het net niet droge beton en liet zich de opeens minder vriendelijke blikken van de bouwvakkers welgevallen. Voor de omstanders een behoorlijk leuke gebeurtenis.
Na een heerlijke lunch, gemaakt door onze topkoks Dayon en Caroline, waarbij ze zelfs de exquise tonijnsalade niet hebben geschuwd, zijn we aan het einde van de dag naar het Senahasa Senior Home gegaan. Een Nederlandse oase, inclusief maar liefst vier Nederlandse vlaggen (gaf een koloniaal gevoel) en de legendarische spreuk: ‘Vebego never dies’. We voelden ons direct thuis. Detail voor diegene die het niet weten is dat de groep van november 2008, mei en oktober 2009 hier hebben gewerkt aan twee gebouwen en het indrukwekkende hekwerk. Well done jongens en meiden!
En toen kwam het: we mochten weer in de tuktuks!!! Wat een sport zeg! Met drie tegelijk door een bocht raceten we naar de gezinnen van een vijftal bouwers. Bijzonder om eens mee te mogen maken hoe de Sri Lankezen leven en wat ze zoal doen om zich staande te houden. Niet dat er diepe gesprekken gevoerd werden overigens... de trend was als volgt: deur open, binnendringen met minimaal 6 camera’s om vervolgens de 3 bewoners naar de muur te dirigeren en ze te overladen met flitsen... Een enkele groep was wel in staat een gesprek te voeren over... jawel... een kunstbeen. Dit brengt het ‘in staande houden’ gelijk in een heel ander daglicht. Alle gekheid op een stokje: de bezoeken waren indrukwekkend en mooi. Zoveel gastvrijheid en vriendelijkheid. Sommige collega’s hadden nog wel wat moeite om de Nederlandse/Belgische norm los te laten. Joyce liet geen kans voorbij gaan om de bewoners erop te wijzen dat het wellicht handig zou zijn om een zolder te creëren. Dit deed ze trouwens nadat ze had gevraagd (zo stond op het randje van de achterdeur) of dit nu echt de achtertuin was?! Ter illustratie: deze mensen wonen in een oerwoud.
Carolien heeft het achterlaten van een footprint op deze aarde wel erg letterlijk opgevat. Toen de betonvloer bijna was opgedroogd dacht Carolien dat het wel leuk zou zijn om haar voetzool te vereeuwigen. Ze stapte per ongeluk op het net niet droge beton en liet zich de opeens minder vriendelijke blikken van de bouwvakkers welgevallen. Voor de omstanders een behoorlijk leuke gebeurtenis.
Na een heerlijke lunch, gemaakt door onze topkoks Dayon en Caroline, waarbij ze zelfs de exquise tonijnsalade niet hebben geschuwd, zijn we aan het einde van de dag naar het Senahasa Senior Home gegaan. Een Nederlandse oase, inclusief maar liefst vier Nederlandse vlaggen (gaf een koloniaal gevoel) en de legendarische spreuk: ‘Vebego never dies’. We voelden ons direct thuis. Detail voor diegene die het niet weten is dat de groep van november 2008, mei en oktober 2009 hier hebben gewerkt aan twee gebouwen en het indrukwekkende hekwerk. Well done jongens en meiden!
En toen kwam het: we mochten weer in de tuktuks!!! Wat een sport zeg! Met drie tegelijk door een bocht raceten we naar de gezinnen van een vijftal bouwers. Bijzonder om eens mee te mogen maken hoe de Sri Lankezen leven en wat ze zoal doen om zich staande te houden. Niet dat er diepe gesprekken gevoerd werden overigens... de trend was als volgt: deur open, binnendringen met minimaal 6 camera’s om vervolgens de 3 bewoners naar de muur te dirigeren en ze te overladen met flitsen... Een enkele groep was wel in staat een gesprek te voeren over... jawel... een kunstbeen. Dit brengt het ‘in staande houden’ gelijk in een heel ander daglicht. Alle gekheid op een stokje: de bezoeken waren indrukwekkend en mooi. Zoveel gastvrijheid en vriendelijkheid. Sommige collega’s hadden nog wel wat moeite om de Nederlandse/Belgische norm los te laten. Joyce liet geen kans voorbij gaan om de bewoners erop te wijzen dat het wellicht handig zou zijn om een zolder te creëren. Dit deed ze trouwens nadat ze had gevraagd (zo stond op het randje van de achterdeur) of dit nu echt de achtertuin was?! Ter illustratie: deze mensen wonen in een oerwoud.
Nadat alle fotosessies voorbij waren zijn we teruggekeerd naar het het Senahasa Senior
Home waar we getrakteerd werden op een wervelende show van een man die ging
dansen/bidden voor het Boeddha-beeld. Wij speculeren erop dat het een dorpsgek was...
Tot slot zijn we vanaf het hotel met tuktuk naar een restaurant gegaan en hebben daar heerlijk gegeten. Nu nog één wijntje voor het slapen gaan. Welterusten Sri Lanka, we zien uit naar morgen!
Groetjes,
Dayon en Andries
Namens het bouwteam
Eindredactie: Daniëlle (man wat is die kritisch zeg!)
Special effects: Ans, Arno, Carolien en Caroline
Tot slot zijn we vanaf het hotel met tuktuk naar een restaurant gegaan en hebben daar heerlijk gegeten. Nu nog één wijntje voor het slapen gaan. Welterusten Sri Lanka, we zien uit naar morgen!
Groetjes,
Dayon en Andries
Namens het bouwteam
Eindredactie: Daniëlle (man wat is die kritisch zeg!)
Special effects: Ans, Arno, Carolien en Caroline