De laatste dag...

En toen was daar de laatste dag! Iedereen zat vanmorgen nog lekker aan het strand zijn laatste ontbijtje in Sri Lanka te eten, voordat we naar de school zijn gereden. En Mariƫlle (lief panda-buufje), bedankt voor het heerlijke bakje koffie vanmorgen. Daar snakte wij al de hele week naar!
Onderweg naar de school werden de handpoppen voor de kinderen tevoorschijn getoverd en hadden we de grootste lol! Nu weten we hoe het management van Vebego aan hun meetings begint! Met een hert aan hun hand net doen of je de muppets bent met bohemian r.

De kinderen hadden voor ieder van ons een mooie krans met bloemen gemaakt die we om kregen. Er werden liedjes gezongen in het singalees op de melodie van vader Jacob. De kinderen hebben dansjes opgevoerd voor ons allemaal, wat een happening! We voelden ons net de koninklijke familie. Vooral Annette en Ingeborg, die spontaan werden omgedoopt tot Maxima en Laurentien. Zelfs het volkslied ontbrak niet. Vijf dames voerden een mooie dans op. Apart om te zien dat er ook vrouwen in Sri Lanka bestaan die groter zijn dan wijzelf! Ook mannen kunnen hier dansen, traditioneel, met trommels en bellen aan hun lijf. Ans werd meerdere malen gevraagd of ze een foto van haar mochten maken, beetje omgedraaide wereld!


Uiteraard hebben we nog gedaan waarvoor we gekomen zijn: bouwen! De laatste pilaren zijn geverfd, de rotzooi (zover dat kan) is opgeruimd en de ziekenboeg en corridor zijn versierd voor de afsluitceremonie.

Na de nodige toespraken van Guna, Mr. Kuluwakki (de aannemer), minister van alles (zijn kaartje was 4 regels lang) en uiteraard Annette zijn we gaan lunchen. En dit keer in Sri Lankese stijl: met de handen. Geen vork, geen mes, maar net zoals we friet met appelmoes eten. Echter, rijst met je handen eten valt nog niet mee. Ieder zag aardappelen en dacht: lekker! Alleen de liters water vlogen door ieders mond, lekker heet dus! We hebben deze keer samen met de bouwvakkers gegeten, wat de gehele week apart gedaan is.

Na de lunch kwam er een after-party! De bewoners kwamen naar buiten en de band begon te spelen. Paul heeft nog lekker meegedaan met zijn gitaar en zong nog wat mee. Na een uurtje was het tijd om afscheid te nemen en dit viel iedereen zwaar. Bewoners die begonnen te huilen waardoor wij de ogen ook niet meer droog hielden. We weten dat we iets moois hebben neergezet deze week en dat we beter de bewoners een mooie week kunnen geven dan helemaal niets!

Iedereen de bus weer in, en daar laten we de laatste tranen. Naar het hotel, douchen (die Ans en ik erg warm vonden) en vervolgens op weg naar het vliegveld. 

Hier zitten we inmiddels deze blog te schrijven en heeft Joyce gevraagd aan iedereen om in drie woorden de week te omschrijven:
Mariƫlle, onze fotograaf: onvergetelijk, toffe groep, subliem;
Jacqueline: heftig, machtig, krachtig;
Joyce: fantastisch, innemend, plezier(ige) groep;
Esther: unforgetable, teamspirit; emotie
Annette: bijzonder inspirerend samenzijn;
Ans: heftig, fantastisch, prachtige groep;
Petter: voldoening nonde ju, teamspirit nonde ju, liefde nonde ju;
Andries: mooi, indrukwekkend, ontroerend;
Koen: hard werken, eensgezindheid, indrukwekkend;
Sander: great team, great achievement, great memories;
Jan: onvergetelijk, fysiek, schitterend;
Ingeborg: samen, inspirerend, bijzonder;
Arno: een groot mooi moment;
Paul: uitputtende hartverwarmende verbondenheid;
Wil: verrijkend, emotioneel, hart verwarmend;
Dayon: hartverwarmend, mooi, intens;
Danielle: onvergetelijk, emotioneel, verbondenheid:
Carolien: Sri Lanka, you stole my heart;
Caroline: lots of love;
Ellen: inspirerende groepen mensen (samen).


Tot morgen allemaal! 

Groetjes,
Ans en Ellen